• Genel Yayın Yönetmeni: Taşkın Takış
• Onur Kurucuları: Halil İnalcık, Şerif Mardin
• Yayın Kurulu: Oğuz Adanır, Ali Akay, Simten Coşar, Özcan Doğan, Kurtuluş Kayalı, Armağan Öztürk, Özgür Taburoğlu, Ali Utku, Aytaç Yıldız
• Dergi Başlığı: Yeni Devlet Yeni Siyaset
• Dönem: Kasım, Aralık, Ocak 2002-03 [Yıl 6, Sayı: 21] 
• Basım Bilgileri: 3. Basım / Kasım 2019 [1. Basım / Kasım 2002]
• Sayfa Sayısı: 255
• ISSN: 1303-7242
• Barkod: 9771303724214
• Kapak Tasarımı: 3tasarım
• Boyutları: 16 x 24

GEÇ KLASİK DÖNEM

Zühtü Arslan

Rousseau’nun Hayaletleri: Yeni Devlet Eski Söylem

Cemal Bâli Akal

Hukuka Karşı Haklar Spinoza’da Yerellik/Evrensellik Sorunu

Hasan Bülent Kahraman

Post-Fenomenolojik Devlet Tasavvuru Hegelci ve Arendtçi Kısıtlamalar ve Yeni Bir Sivil Toplum İnşa Olanağı

Ahmet Ulvi Türkbağ

Alexis de Tocqueville’de Demokrasi Kültürünün  Temel Kurumları Olarak Yerel Yönetimler

Ertuğ Tombuş

Demokratik Meşruiyet İlkesi Olarak Hukuk Devleti

BUGÜN

Etyen Mahçupyan

Demokrasinin Alacakaranlık Kuşağı

Simten Coşar

Türkiye Bağlamında Yeni Siyaset: Yeni Bir Siyasal Etiğe Doğru

TÜRKİYE’DE DEVLET VE SİYASET

Çiler Dursun

Türkiye’de Askerî Darbelerin Simgesel Ekonomisi

Nur Bilge Criss

Türkiye Cumhuriyeti’nin Dış Politikaları

Metin Heper

Demokrasimizin Sorunları

A. Raşit Kaya

Siyasetsiz Seçimler Üzerine Tartışma Ögeleri

DEVLET VE MİLLİYETÇİLİK

Ali Osman Gündoğan

Devlet ve Milliyetçilik

DEVLET VE ÖZGÜRLÜKLER

Niyazi Öktem

Din-İnanç Özgürlüğü ve Site

DEVLET VE FEMİNİZM

Nurgün Oktik & Füsun Kökalan

Feminizmden Kadın Çalışmalarına Devletin Fonksiyonu

DEVLET VE GÜVEN

M. A. Mert Gökırmak

Küresel Kriz ve Politika’da Güven

YENİ LEVIATHAN

I

Toplum ile ilgili yargılarımızı daima “iyi” ve “kötü”nün süzgecinden geçiririz. İyi ve kötü olan değerlere bilincimizdeki temel sıfatlar olarak da bakmak mümkün... Sosyal bilimciler, araştırma nesnelerinde bu kavram çiftinden gizli veya açık bir şekilde faydalanırlar. En kötümser insan bile ‘genel iyi’nin doğasından fazlasıyla nasiplenir, farkında olmasa da kendisini ayakta tutan güç ‘iyi’nin beslediği ‘umut’ ilkesindedir. Bu kavramların yarattığı yanılsamaya benzer biçimde sorunun diğer parçasını, ‘eski’ ve ‘yeni’ sözcükleri oluşturur. Eski veya yeniye atfettiğimiz aşırı duyarlılık, dillerde pelesenk olmuş bir alışkanlığı gösterir. ‘Eski’ ve ‘yeni’ çifti hangi zamanda neyi temsil etmektedir? Somutlaştırırsak, bugün Türk siyasal kültüründe ‘yeni’yi temsil iddiasındaki söylemleri hangi düzlemlere taşımamız gerekir? Konunun spekülatif boyutlarını açtıkça olumsuz hava giderek belirginleşmektedir. Öyleyse mevcut eksikliğin altını çizelim. Öncelikle Türkiye’de iktidarın mikro boyutlarına odaklanmış partiler, siyaset kültürünün uzun bir zamanda erişebileceği normları etkisizleştirerek sınırlı, dar ve dönemsel bir eğilimi paylaşma arzusundalar. Kuşakların ve zihniyetlerin yüzyıllara yayılan değişimi düşünüldüğünde, günlük “yeni” söylemler, toplum ile siyaset arasında travmatik ilişkiyi göstermektedir.

Dolayısıyla çalışmamızın ekseni siyasal literatürün zenginliğine yapabildiğimiz/yapabileceğimiz katkıyla ölçülebilir. Devlet-siyaset ilişkisi bir program çerçevesinde ayrıştırılmalı; hukuk, özgürlükler, milliyetçilik, uluslararası ilişkiler vb. disiplin katmanları mercek altına alınmalıdır.

II

Leviathan, ünlü siyaset canavarı... Batı düşünce tarihinin klasik metinleri toplumun ‘saf’lığını vurgulayan bir modele yaslanıyordu. Devlet ve siyaset yaşamı birbirleriyle özdeş tutulan alanlardı. Demokrasi, efsanelerin bilgisinden farksızdı ve üst sınıflar için demokrasi bir demopediydi. Roma hukuku, Platon-Aristoteles çizgisi ve Ortaçağ teolojisini oluşturan halkalar itaat, düzen ve uyumun sembolleriydi.

Siyaset bilimcilerine göre, klasik bilgeliğin manzumeler zinciri ilk defa NiccolÒ Machiavelli tarafından kırılmıştır. Prens, modern dönemin başlangıcında klasik bir yapıt olma ayrıcalığını elde eder. Machiavelli, ahlâkı siyasetin dışına itmiştir ve siyaset sanatının ne derece incelik isteyen bir meslek olduğunu yalın üslubuyla anlatmıştır. Ancak rasyonel amaçlı ve çıkara dayalı bir düzenin yasaları ilk defa Thomas Hobbes’un Leviathan’ında ayrıntısıyla tasvir edilmiştir. Artık Commenwealth’in kökeni metafiziksel bir dünyanın hayli uzağındadır. Hobbes, Machiavelli’den daha ileriye ışık tutarak bilgiyi kutsal olanın dışında aramıştır. Devletin nasıl bir yapıyla inşa edildiğini kavramamız açısından insanın tehlikeli doğası verilebilecek en güzel örneklerden biridir. Hobbes, dünyaya bakışımızdaki saflığa ölümcül bir darbe indirir: Bellum omnium contra omnes!: Herkes herkesle savaş halindedir!

Fransız toplumunun derin çözülüşünü gözlemleyen Rousseau ise, bireyin iradesinin güvence altına alabilmek için, toplumun iradesiyle sonsuz bir mücadeleye girişir. Konumuz açısından dikkate değer olan bu geniş etkileşimli savaş, Spinoza, Edmund Burke, Alexis de Tocqueville, Hegel gibi klasik düşünürlerin kavramlarıyla günümüze kadar süregelmiştir.

Sonuçta, Yeni Leviathan ismiyle nitelendirdiğimiz karakter, hem eskiyi hem de yeniyi açıklama noktasında anahtar bir rol üstlenmiştir.

Taşkın Takış